Seci

Edebî Sanatlar 

Lafızla (sözle) İlgili  Söz Sanatı

Seci (İç Kafiye)

Düzyazıda cümlelerin ya da cümle parçalarının sonunu, kulakta aynı sesi bırakan sözcüklerle kafiyelendirip süsleme sanatına seci denir. Tanımdan da anlaşılacağı gibi seci düzyazı içinde kafiyeli sözler kullanmadır.

Seci, nesirde kullanılan uyak olarak da tanımlanabilir.

Türk edebiyatına İran edebiyatından geçen seci, Divan edebiyatında önemli bir yere sahiptir. Süslü nesrin doğması seci sayesinde olmuştur. Amaç düzyazıya şiir ahengi kazandırmak, yazıya güzellik katmaktır. Seciyi Türk edebiyatında en güzel kullanan Sinan Paşa’dır.

Başka bir tanım:

Düz yazıda, kelimelerin kafiyeli olacak şekilde sıralanmasına denir. Seslerin benzerliği esasına dayanır. Daha çok eski edebiyatta iç ahengi sağlamak amacıyla kullanılmıştır.

 Seci Sanatına  Örnekler:

Azmışlara yol gösterici, az isteyene bol gösterici, halk sarayının kapıcısı, gönül evinin yapıcısı …

       ( Bu cümlede “yol gösterici”  ile “bol gösterici”  ve “kapıcısı” ile “yapıcısı” sözcükleri arasında  bir iç kafiye (seci) söz konusudur. )