 |
| Sabahattin Gencal, 2019 Yazmaya başlarken... |
Değerli
okurlarımın affını diliyorum. Bu kaçıncı af dileyiş hatırlamıyorum. Buna
rağmen, samimiyetimize inanacağınız düşüncesiyle af diliyorum.
Ben, bilindiği gibi çok okuyan, herkesi okuyan biriyim. Biraz da kendimi okuyayım, dedim. Aaa! Kendimizi okumak ne kadar zormuş. Sıkıldım doğrusu. Kafam da karıştı. Sıcağı sıcağına kafalarını karıştırdığım, sıkıntıya soktuğum ve böylece zamanlarını aldığım okuyucularımdan özür dilemek istedim.
 |
| Sabahattin Gencal, |
04. 02. 2022, saat 23.58. İki parmağım klavyede; iki gözüm kâh ekranda, kâh klavyede. Peki, aklım nerede?
“Aklın
var mıydı ki nerede olduğunu soruyorsunuz.” diyen çıkmaz inşallah. Böyle diyen
olursa da kınamam; çünkü kabahat bende. Böyle başlamamalıydım.
Ve
yeni gün. 05. 02. 2022.
Yeni
güne tam gece yarısı başlar mıymış? İster kabul edin ister kabul etmeyin;
resmen yeni gündeyiz. Her yer karanlık. Dışarıda sıcaklık 1 C Açık. Bu rakamı
ekranın alt köşesinde okudum.
Bu vakitte yazıyor olmam bir tuhaf geliyor bana. Ben genellikle sabah namazından sonra otururdum bilgisayarın başına. Ne oldu bana böyle?
 |
| Sabahattin Gencal-Fuat Gencal Ümraniye, 01.02. 2022 |
“Her sabah güneş yeniden doğar, hayat yeniden başlar.” Bugün de, açık deyişle 01 Şubat 2022 Salı günü de uyandım sabaha. Yüce Rabbimize şükrederek yeniden başladım hayata. Ümraniye’ye gidebildim. Bu da şükre değer. Üstelik iki oğlumla beraberdim. Bu durum da az şükürlük değil...
Biraz keyifsizliğimden, daha çok da korkudan kendime ev hapsi vermiştim. Uzun zamandır, değil çarşıya inmek açık havaya bile çıkmıyordum. Geçen yıl bugünlerde covid 19’un pençesindeydim. Gözümü öyle korkuttu ki hiç sormayın.