 |
| Sabahattin Gencal- Erdoğan Teke Çekmeköy, 09. 09. 2022 |
Aynı günde, aynı saatte, aynı heyecan ve azimle; mazeret ve izin günleri hariç- aksatmadan toplandığımız değerli arkadaşım Erdoğan Teke Bey’le dün, yani 09. 09. 2022 Cuma günü saat, tam14.02 de bir pastanede yine buluştuk. 3 ay aradan sonraki bu buluşmamız yine sinerji yarattı bizde. Benim, eskiye oranla daha diri, daha canlı, daha enerjik olmam değerli arkadaşımda bir memnuniyet yarattı. Her zaman, maşallahlık olan arkadaşımın formunu koruması da bende memnuniyet yarattı. Bu memnuniyet sadece sözlerimizden değil, sadece hareketlerimizden değil sanki tüm hücrelerimizden okunuyordu. Dostu, görmek istediğin gibi iyi görmenin verdiği mutlulukla bu yazıyı kaleme alıyorum:
Biçim aynı; ama sohbet konularımız
aynı değil. Hatta sohbet yöntemimiz de aynı değil. “İki günü birbirinin aynı
olan zarardadır.” mealindeki hadisi yaşamım boyunca bir ilke olarak kabul
ettiğim gibi bu sohbetlerde de ilke olarak kabul ediyoruz. Bahtiyarım ki
değerli arkadaşım da aynı ilkeye uymaktadır. Üstelik sözlerinde yadırganacak,
kınanacak tek kelime yok. Gayri ihtiyari konu dışı bir cümle veya kelime
ağzından çıkarsa hemen özür diler. Abartılı yazmıyorum. Daha önceden de
yazdığım gibi arkadaşım İsviçre’de 23 yıl bir fabrikada torna tezgâhlarını
yönetmiştir. Onun ifadesiyle yazıyorum: Tornadan milimetrenin bilmem ne kadarı
(örneğin yüzde biri) hatalı bir mal çıksa o mal uçakta kullanılamıyordu.
Böylesine titizliği alışkanlık haline getiren arkadaşımla tam bir uyum içinde sohbet
ediyoruz. Hal hatır sormalar, arkadaşlardan haberler ve sağlık durumları hariç
çok defa fikir alışverişi yapıyoruz.
 |
| Sabahattin Gencal- Erdoğan Teke Çekmeköy, 09. 09. 2022 |
Bence alışverişlerin en güzeli, en verimlisi fikir alış verişidir.
Bu Cuma da değerli arkadaşıma sorular
sorarak fikirlerini aldım. Fikirlerimiz orijinal değil belki; ama hayati önem
taşımakla beraber günümüz curcunasında göz ardı edilen fikirlerdir. Örnek
verelim:
Perşembe günü camimizin önündeki bir
bankta, ikindi ezanının okunmasını beklerken küçük gibi görünen büyük bir
sorunla karşılaştım:
İki çocuk geldi caminin önüne. Biri
çok güzel bir selâm verdi bana. Aynı özenle selâmını aldım. Çocuk hemen yanıma
yaklaştı ve;
_”Ağabey 10 liran var mı?”, diye
sordu bana.
Çocuk ne demek istedi? Bana 10 lira
ver, demek istedi herhalde. Bu durumda siz ne yapardınız? Erdoğan Bey, çocuğun
durumuna bakar ve ondan sonra karar verirdim, dedi.
Çocuk pırıl pırıl, gözlerinden zekâ
fışkıran civa gibi, üstelik sevimli 7 veya 8 yaşında bir erkek çocuk...
Ben, üzülerek yok, dedim sonra
düşündüm. Evet, Perşembeden beri düşünüyorum. Çocuğa para verseydim, acaba
alışkanlık haline getirir miydi bunu. Bu alışkanlık giderek dilenciliğe doğru
gider miydi?
Biraz sonra, bir ihtiyar, abdest mi
aldınız, aferin vb. mealinde bir şeyler söyledi. Acaba başka birileri, camiye
gelmelerini teşvik için para vermişler midir ona (veya onun gibilere) Böyle
teşviklerle camiye gelen, böyle teşviklerle ders çalışan çocukları konu alan
araştırmalar var mıdır? Bunların sonucu ne olur acaba?
Erdoğan Bey arkadaşımız çok yardım
sever biri çocuklara, onlar istemen yardım eden biri.
Yardımlaşma elbetteki çok önemli bir
değer. Bu değer bugün yozlaştırıldı mı, yozlaştırılmadı mı?
Eski vakıfları düşünüyorum; sadaka
taşlarını düşünüyorum. Bir elin verdiğini diğer elin görmemesi gerektiğini
düşünüyorum. Gerçi, örnek olmak için bazı yardımların açık olması gerektiğini
söylüyor Hz. Ali; ama onur kırmamak şartıyla. Peki, bugün milyonlarca kişiye
yapıldığı söylenen yardımlar konusunda kaç tez yazıldı? Mükemmel biçimde
yaratılan insanımız ne hallere düşürüldü.
Namazdan sonra eve giderken bu kez
yine yedi veya sekiz yaşlarında güzeller güzeli bir çocuk kollarıyla arkasında
arabasını tutarak; “Parayla arabamı satıyorum.” dedi. Doğrudan bana söylüyor
değildi, ama bana bir bakışı vardı ki... Bu durumda ne yapabilirdim? Arabayı
satın alabilir; sonra döner ona hediye edebilirdim. Erdoğan Bey, pazarlarda
birçok hayırsever, ihtiyarların, çocukların vb. tezgâhlarındaki bütün malı
satın alıp, sonra yine onlara verdiğini gözlediğini söyledi. Peki, bu küçük
güzel kız arabayı birkaç kez satmadığı ne malum...
Bir de şu geldi aklıma: Ailelerin
bundan haberi var mı? Öğretmenlerinin bundan haberi var mı? Belediye
Başkanının, kaymakamın bundan haberi var mı?
23 yıl İsviçre’de kalan Erdoğan Bey
arkadaşıma sordum: İsviçre’de böyle dilenmek var mı? Hiç görmediğini söyledi. Her
namazda, “Allah’tan başka hiç kimseye boyun eğmemek...” gerektiği söylenen
benim ülkemde niye böylesi durumlarla karşılaşıyoruz.
Bakınız; bu pırıl pırıl, gözlerinden
zekâ fışkıran civa gibi çocuklarımız iki tarafı keskin bıçak gibi olabilir.
Umalım ve dua edelim ki bıçağın iyi, doğru ve güzel tarafını kullanırlar. Aksi
takdirde geleceğimiz hiç de iyi olmaz.
Ben anlamıyorum. Göz göre göre birçok
insanımız, modern köle oluyor demeye dilim varmıyor. Onun için ihmal ediliyor,
diyorum.
Erdoğan Bey’le siyasetin içine
girmeden böylesine konular üzerinde durduk. Açık deyişle birbirimizle
dertleşmiş olduk. Ne velilere, ne eğitimcilere ne de yöneticiler durumu arz
edebildik. Artık bu görevi de okuyucularımız yapar inşallah.
Bırakın bu laga luga savaşlarını;
insanımızla, yavrularımızla ilgilenin. Allah (cc) rızası için,
ilgilenemiyorsanız en azından bu insanları yalanlarınızla oyalamayın. “Algı
operasyonu” denen bin bir yöntemi bırakın artık.
Her şeyin güzel olması dileğiyle.
Sabahattin Gencal,
Çekmeköy-İstanbul, 10. 09. 2022